Die tweede ring is geen straf in de Ziggo Dome: goede stoelen, goed zicht op het podium, goede ventilatie. Wel nogal steile tribunes. Maar het belangrijkste: een perfect geluid. Althans: zeker vanavond.
Drie delen
Gabriel verwart zijn fans en mij door ruim vóór de aangekondigde begintijd nogal nonchalant het podium op te lopen: 'Is hij het nou?' Een voorzichtig gejuich klinkt. Peter introduceert hoogstpersoonlijk het voorprogramma. Een best bijzonder optreden van twee dames, naar achteraf blijkt ook zijn achtergrondzangeressen.Drie kwartier later de aftrap van de hoofdact, in deze Back To Front tour. Een relaxte Gabriel legt uit dat de show drie delen heeft: eerst een acoustic session. Dan een deel mét het gebruikelijke elektriek. En daarna - daar komt -ie dan - een integrale uitvoering van So. Zijn album dat dit jaar zijn 25e verjaardag viert en vorig jaar opnieuw is uitgebracht.
So volledig gespeeld
Dan is So aan de beurt. Het gehele album - negen songs - in dezelfde volgorde als op de CD. Het tweede nummer: Sledgehammer. De opzwepende hit. Stevig gebracht in een lange uitvoering. Daarna Don't Give Up, voor mij een speciaal nummer omdat de oorspronkelijke versie mede een grote hit werd door het aandeel van mijn jeugdheldin Kate Bush. Vanavond neemt achtergrondzangeres Jennie Abrahamson die rol voor haar rekening. En ze doet dat uitstekend! Een iets steviger stem dan Bush, en vol met hoge zuivere uithalen.Showelementen storen niet
Wat valt verder op? Dat de stem van Gabriel nauwelijks aan slijtage onderhevig blijkt. Net zo'n herkenbaar geluid als jaren terug. En bij Mercy Street ligt hij languit op zijn rug op het podium. We kunnen het allemaal meebeleven op de zeer creatief gebruikte videoschermen. Deze laten de beelden zien van de diverse camerakranen annex lichtmasten die voortdurend worden gebruikt op het podium. Grappig genoeg maken de cameramensen min of meer deel uit van de show. Ze vallen in hun donkere kleding nauwelijks op en bewegen sierlijk. De apparaten worden rondgereden op rails. De driekoppige masten, zo flexibel dat ze alle kanten op kunnen schijnen, doen soms denken aan Jurassic Parkachtige creaturen. Normaal hou ik niet van zulke opsmuk, maar gek genoeg irriteren ze geen moment. Sowieso is de belichting mooi verzorgd. Al met al een meer dan voortreffelijk optreden. Ik heb er toch weer een favoriet bij, die het lange optreden zoals verwacht afsluit met zijn hit Biko over de Zuidafrikaanse bestrijder van de Apartheid.Weblinks:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten