zondag 18 maart 2012

Vakantiebeurs

Vandaag naar de Vakantiebeurs. Ik besluit de reis Zoetermeer-Utrecht per trein af te leggen. Een NS-mevrouw galmt een ongetwijfeld belangrijke maar onverstaanbare boodschap door de stationshal, pal boven de A12. Waarom staat er geen trein genoemd in de kastjes boven het perron? Na tien minuten davert de NS-stem weer langs. Grotendeels weer niet te volgen, maar twee passages ontcijferde ik. Bij station Ypenburg zijn er problemen met het spoor, en in de richtingen Den Haag en Gouda is er beperkt treinverkeer.

Twijfel slaat toe: welke spoorproblemen zijn er precies? Wanneer komt er dan wél een trein? Mijn medereizigers blijven opvallend kalm. Bij mij explodeert de irritatie. Had ik nou toch maar de auto genomen. Om 11 uur concludeer ik dat de stoptrein van 10:52 ook niet rijdt.

Dan bemoeit de NS-mevrouw zich er weer mee. Vrolijk meldt ze dat de problemen zo groot zijn dat richting Gouda voorlopig één trein per uur rijdt: om zeven minuten over het halve uur. Binnensmonds vloek ik hartgrondig. Nóg een half uur wachten! Kan ik misschien de veertien euro van mijn kaartje terugkrijgen? Ik loop naar de winkel in de stationshal, tevens NS-loket.

De lucht van koffie, croissantjes en gefrituurde rotzooi overvalt me in het winkeltje. Achterin sorteert iemand broodjes. Ik vraag hem hoe ik mijn geld kan terugkrijgen. De zeer vriendelijke Turk legt het me uit. Ik moet op Den Haag Centraal een formulier invullen. Daar heb ik écht geen zin in! Zeker niet als hij er bemoedigend aan toevoegt dat hij niet denkt dat ik in dit geval mijn geld terugkrijg. Ik bedank hem vriendelijk.

Tien voor half twaalf; terug op het perron. De NS-mevrouw deelt een cadeautje uit. Over enkele minuten vertrekt een extra trein naar Gouda. Absoluut subliem! Achter elkaar vielen minstens vier treinen uit. Als er dan iets vroeger dan aangekondigd weer een trein rijdt, noemt de NS dat een EXTRA trein! De extra trein blijkt goed gevuld; ik bemachtig een staanplaats. Mij best! Gary Brooker zingt ´No More Fear Of Flying´ in mijn mp3-speler. Probleemloos bereik ik Utrecht.

Uren later. De Vakantiebeurs was druk en gezellig. Samen met een stapel folders zit ik eind van de middag in de stoptrein naar Rotterdam. In Gouda overstappen, dan sta ik zo weer in Zoetermeer. De trein komt in Gouda piepend tot stilstand; ik ben er als eerste uit. Aan de andere kant van het perron rijdt precies dán een andere gele NS-rakker vlot weg. Snel kijk ik nog op het informatiebord. Ongelooflijk! Dat was dus de stoptrein naar Den Haag. Gemist! Op de seconde nauwkeurig geregisseerd - Hitchcock zou er jaloers op zijn. Als de trein richting Rotterdam stopt, laat je de trein naar Den Haag vertrekken. Logisch. Dertig seconden wachten voor overstappers kan natuurlijk niet. Twintig minuten later loop ik alsnog in de plenzende regen over het perron in Zoetermeer. Bijna thuis!



Dit stukje heb ik geschreven voor mijn cursus Columns Schrijven. Een veel langere versie - te lang om als column te dienen - heb ik een paar jaar geleden al op dit weblog gezet.

dinsdag 13 maart 2012

The woman in black

Met twaalf anderen deel ik de bioscoopzaal deze zondagavond. The woman in black. Gemaakt door Hammer, Brits producent van de betere horrorfilm. Vooral succesvol in de jaren 50 en 60. En nu weer terug aan het horrorfirmament. Horror is een favoriet genre van me. Alle horror? Nee, liever geen rollende hoofden, vleesdoorklievende kettingzagen, extreem gillende highschoolmeisjes, gutsende bloedstromen en andere botte grofheden. Dan toch liever subtiele schokeffecten, doordacht camerawerk, een ontwakend skelet op zijn tijd en veel mist, regen en onweer.

In die zin kwam ik aan mijn trekken in The woman in black. Het verhaal. De jonge advocaat Arthur Kipps krijgt begin twintigste eeuw een laatste kans zijn carrière te redden. Hij moet een testament vinden van een overleden weduwe, die woonde in een afgelegen en uiteraard spookachtig huis waar duizenden papieren liggen. Kipps verloor zijn vrouw vier jaar geleden bij de geboorte van zijn zoon. Dit feit en de openingsscene – drie engelachtig uitziende meisjes van een jaar of zeven plegen zelfmoord door uit een raam te springen – zijn tekenend voor het verhaal. Er volgen nog dode kinderen in veel soorten: vergiftigd, moeras in gereden, verbrand. Voor elk wat wils, zou je in een morbide bui kunnen zeggen. Eenmaal aangekomen in het dorp bij het gezochte huis, zit de plaatselijke bevolking allerminst te wachten op de Londense vreemdeling. De herbergreservering is niet doorgekomen, hij krijgt mysterieuze adviezen direct te vertrekken en zeker niet naar de woning van de weduwe te gaan. Daar eenmaal tóch aangekomen, barst de hel op aarde los.

Maar, zoals gezegd, altijd subtiel. Achtergrondmuziek die ook echt achtergrond blijft. Prachtig, rustig camerawerk. Geen heen-en-weer zwiepende camerashots, maar mooie beeldhoeken. De camera registreert dát, wat Kipps ook ziet. Zoals verwacht is daarin al snel en met regelmaat een vage, in zwart geklede vrouw te zien. Een paar perfect getimede schokeffecten doen de popcorn in mijn bakje schudden. Het gedempte licht, de nachtopnamen: Hammer op zijn best. De afloop laten we in het midden.

Het heeft geen zin in te gaan op de acteerprestaties van alle acteurs. Want er speelt maar één grote naam in: Daniel Radcliffe. Oftewel: Harry Potter. Ik ben vermoedelijk de enige Nederlander die nog nooit een Harry Potterfilm zag. Volgens mij een voordeel bij het beoordelen van deze film. Ik ben noch positief noch negatief bevooroordeeld over Daniel. Ik vind dat –ie het goed doet in The woman in black. Hij oogt wat iel en onzeker, maar het personage Kipps hoort dat ook te zijn. De vertwijfeling en het ongeloof over een serie mysterieuze gebeurtenissen, weet Radcliffe overtuigend neer te zetten. In de heftige scenes aan het eind, groeit zijn stoerheid snel. Hoewel ik hem geen serie Oscars zie winnen, zal Daniel Radcliffe nog genoeg successen behalen. Hij komt er wel… En zijn banksaldo is er volgens mij al lang.


(bovenstaand stukje is een huiswerkopdracht voor mijn cursus Columns Schrijven)
(opdracht was: schrijf een recensie van een gebeurtenis naar keuze, en dan in de vorm van een column)

maandag 5 maart 2012

Loze kreten

“De crisis in de eurozone bewijst dat de eenheidsmunt ziek is.” Dat de uitkomst van het onderzoek me niet zou verrassen, wist ik wel. De superonderzoekers van Blonde Greet bevestigen al in de eerste zin van het rapport alle beschuldigingen over hun vooringenomenheid. Dat had ik nou ook weer niet verwacht.

Hoe kwam Geert erbij dit onderzoek te laten doen? Denkt hij zelf dat het goed is om de euro in te wisselen voor de gulden? Vast niet. Maar bij Geert werkt dat anders. Geert zoekt vooral stemmen. Volgelingen, die hem meer macht geven in de Nederlandse politiek dan de ‘schamele’ 16% die de laatste keer hun rode kruisje bij zijn blonde pruik hebben gezet. Want zijn stemmers – en zij, die dat overwegen – verwachten dat na de terugkeer van het oude geld een pilsje weer een gulden zal kosten. Want als er één bedrijfstak toesloeg na de start van de Europese supermunt, was dat de horeca, toch? En Geert zal als eerste roepen dat één piek weer één pilsje oplevert. Wat hij er niet bij zal zeggen, is dat het bier voortaan per borrelglas wordt geschonken.

Want zo gaat het altijd bij Geert. Uitspraken en beloften zijn loos. Op verkiezingsavond, oog in oog met rode hond Paul Witteman, zijn grote verkiezingsoverwinning vierend. Terecht! En met de hand op het hart verklaren dat de pensioenleeftijd heilig, en verhoging ervan dus onbespreekbaar is. Maar één hazeslaapje later zegt Geert serieus dat de pensioenleeftijd geen taboe is in de onderhandelingen. En zo liep het ook. Omhoog die pensioenleeftijd! Zijn aantoonbare leugens over de immigratiecijfers in Nederland. Net zo’n voorbeeld. Geert wil het niet horen, want zijn potentiële stemmers willen het niet horen. Zo werkt politiek. Overigens niet altijd alleen bij Geert hoor, om eerlijk te zijn.

Terug naar het rapport, dat ik nog maar voor een deel heb gelezen. Inmiddels genoeg opmerkingen gehoord om er een mening over te hebben. Téveel deskundigen die ik serieus neem, en die het rapport afbranden. Om er één bezwaar uit te pakken: ombouwkosten van software en hardware, om de gulden er weer in te kunnen proppen? Niet meegerekend, begrijp ik? En reken maar dat dat een lieve duit kost. Die u en ik en Henk en Ingrid toch uiteindelijk moeten betalen. En lekker makkelijk: ga je een dagje naar Antwerpen, moet je weer geld wisselen om het Belgische bier op de Keizerlei te betalen.

Nee, laat maar: ik geef nog altijd geen cent om Geert. En geen stuiver om dit rapport.




(bovenstaand stukje is een huiswerkopdracht voor mijn cursus Columns Schrijven)
(opdracht was: schrijf een column over een actualiteit met jouw duidelijke mening)