Blazen

Twee uur in de nacht van vrijdag op zaterdag. En voor de zoveelste keer is het raak. Het lichtje met "Stop, Politie" wordt heen-en-weer gezwaaid, en of ik maar even aan de kant wil gaan staan. Bij de benzinepomp. Alcoholcontrole! Niet iets om van te schrikken. Het overkomt me met bovengemiddelde regelmaat. Net of ik zo'n stapper ben, zou je denken. Niet, dus! Toch is het dit kalenderjaar zeker al de vijfde keer dat ik mag blazen. Drie weken terug op nog geen vijfhonderd meter van mijn huis, op zaterdagmiddag om vier uur. Waarschijnlijk om overmoedige sportkantinebezoekers in de kraag te vatten.

Het maakt me niet uit. Ik drink serieus niet, als ik nog achter het stuur moet. Eén of twee pilsjes is de limiet. En ze kunnen me niet vaak genoeg controleren. Dat meen ik. Zo ook deze keer. Ik blaas. "Mooi, nul komma nul nul nul", zegt de agent. En dat verbaast me ook wel weer. Want vier uur daarvoor heb ik toch in ieder geval één pilsje weggewerkt. Zo nauwkeurig is de apparatuur dan ook weer niet, blijkbaar.

En dan gebeurt er iets grappigs. Of ik er bezwaar tegen heb dat deze mevrouw (de agent wijst naar een dame in burger naast hem) mij een paar vragen stelt? Uiteraard niet. De eerste vraag is makkelijk. "Hoe oud bent u?" Vijfenvijftig blijkt het goede antwoord, want ik mag door naar de volgende ronde. "Heeft u langer dan vijf jaar een rijbewijs". Dat kan ik slechts bevestigend beantwoorden. Dan de heftige slotvraag. "Hoeveel mensen zitten er in uw auto?" Allerlei gedachten schieten door me heen. Is dit een strikvraag? Rollen de verborgen camera's op dit moment? Zie ik Ralph Inbar om mijn auto heen sluipen (zou gek zijn)?

Op de achterbank zit een bevriende collega. Weliswaar wat jaren jonger dan ik, maar het is toch ook weer niet zo dat je hem makkelijk over het hoofd ziet. En naast mij zit zijn broer, die qua postuur al een stuk dichter in de buurt van mijn lengte- en breedtemaat komt. Snel schakelend kom ik echt niet verder dan drie. Ik overweeg nog een kwinkslag te maken, dat in de achterbak nog een paar ondermaatse Filipijnse werkervaringzoeksters liggen. Maar ik besluit wijzer te zijn. Zo'n onschuldig bedoeld maar uiteraard heel erg fout grapje zou nog onprettig kunnen uitpakken, met op het eerste gezicht toch zeker vijftien dienaren van Justitie in de buurt. "Drie", zeg ik, dan nog in afwachting van de volgende vraag. Maar blijkbaar was de fantasie van Maurice de Hond op dat moment al uitgeput. Ik mag verder rijden, de donkere nacht in.

Bloedbad

Eigenlijk ben je al een beetje dood, zei mijn tandarts jaren geleden tegen me. Nu heb ik liever dat hij dat zegt dan een arts, die er voor heeft doorgeleerd om de dood vast te stellen. Toch vond ik het een onrustbarende uitspraak. Hij had mij gevraagd of ik vaak kiespijn had? Zelden, antwoordde ik naar waarheid. Ik had rond mijn zestiende levensjaar een stuk of vijf, zes zenuwbehandelingen gehad, en volgens de tandarts reageren die zenuwen inmiddels al lang niet meer. Dus pijnprikkels die er wel zouden moeten zijn, komen niet meer door. Die zenuwen zijn dood. De rest nog niet.

Ik hoor helaas niet tot die patiënten die altijd 'voor niets' naar de tandarts gaan. Bij mij is tandsteen verwijderen standaard; regelmatig is er een gaatje dat dringend gevuld moet worden. En anders is er wel een vulling die hoognodig vervanging behoeft. Als het bezoek echt te kort en te weinig rendabel dreigt te worden, besluit de tandarts dat er op zijn minst een paar röntgenfoto's geschoten moeten worden. De kassa moet rinkelen, nietwaar? En dan heb ik het nog niet over de ongeveer zeven kronen die mijn gebit inmiddels opfleuren. Over die röntgenfoto's hoor ik hem trouwens nooit meer.

Vandaag is anders! Vandaag ben ik voor het eerst doorverwezen naar de mondhygiënist, niet toevallig de dochter van mijn tandarts. Eén keer per week bemenst zij de praktijk van haar vader. De dochter moest maar eens fors tekeer gaan tegen mijn tandsteen en dat bloedende tandvlees. Tegen zijn advies in, heb ik me nooit serieus gewaagd aan de ragertjes en de tandenstokers. Beide hulpmiddelen verbrokkelen bij de eerste aanraking als een oude, zieke boom bij windkracht 13. Althans: dat is mijn ervaring, ongeduldig als ik ben. De laatste paar weken voor de fatale datum loopt mijn spanning over de afgesproken behandeling aardig op. Alle gruwelijke verhalen die ik daarover ooit van vrienden heb gehoord, spoken steeds nadrukkelijker door mijn hoofd. Te ver doorgegroeid tandvlees dat met bruut geweld en speciale vleeshaken centimeters wordt teruggehaald. Bloed, bloed, bloed. Opengelegde zenuwen die tot het uiterste worden geactiveerd. En dat niet één keer! Nee, zeker een keer of vijf terugkomen, en eigenlijk wordt het iedere keer erger. Dat soort gedachten. Collega's met aanmerkelijk normalere en zelfs prettige ervaringen bij de mondhygiënist neem ik niet serieus. Ik ken die geruststellende praatjes. Ik laat me geen rad voor de ogen draaien.

Veel te vroeg zit ik in de wachtkamer; ze laten me een kwartier eerder naar binnen. Ik stel me voor aan de assistente en aan de hygiëniste: een Aziatisch type, jong, leuk gezicht met een lui oog zoals dat heet. Het valt me direct op dat er een radio aanstaat die softpop muziek uitspuugt. Duidelijk een andere atmosfeer dan bij haar vader. Eenmaal in de stoel, legt ze uit wat er gaat gebeuren. Eerst inspectie om de ruimte tussen het tandvlees en de tanden te beoordelen. Dan tandsteenverwijdering: elektrisch en met de hand. En aan het eind 'instructie'. Huh: instructie?

Na de inspectie zegt ze 'dat het haar allemaal nog best meevalt'. Ik ben meer ontspannen dan verwacht. Ik heb geen angst voor tandartsen of voor pijn, maar mijn ademhaling door de neus laat altijd te wensen over. En dat maakt me vaak wat onrustig. Vandaag gaat het goed. Het tandsteen verwijderen gebeurt veel grondiger dan anders. Vraag me af wat haar vader op dat punt al die jaren heeft gedaan... Zeker het handwerk duurt al gauw een minuut of twintig. Zorgvuldig verwijdert ze de grotere stukjes (hoe groot? geen idee) en legt ze op een tissue. Het tandvlees bloedt behoorlijk. Het feit dat ik me erger aan de zoetsappige muziek van Sky Music, is een goed teken. De instructie leert me twee dingen: ik poets goed, maar niet goed genoeg. En ik moet toch ragertjes of tandenstokers gebruiken. Ze laat zien 'hoe'? Wel wéér bloed. Kijk, daar hebben we wat aan. Nooit te oud om te leren toch? En ik hoef niet eens terug te komen. De collega's hadden gelijk.

Kerstverhaal (1)

Het kattengras is op. Dus nieuw kopen. Je hebt het in twee soorten. Een doosje dat sterk doet denken aan de standaardverpakking foe yong hai van de plaatselijke Chinees; volgestouwd met een soort vogelzaad en een niet nader te omschrijven water absorberende onderlaag. Als je iedere dag water geeft, heb je na een week een welig tierend bakje hapklaar gras dat zo de vensterbank in kan. De andere variant is een kant en klaar bloeiend bakje met gras. Ik besluit het laatste te doen, wetende dat ik dat in mijn dorp alleen maar bij de plaatselijke Intratuin kan krijgen. Dus ik naar de Intratuin.

Dat had ik niet moeten doen! Althans: niet NU. Zaterdagmiddag drie uur, enkele dagen voor de decemberfeestmaand uitbreekt. Ik heb geen idee waar ik het kant en klare grasbakje moet zoeken. Ik besluit de 'Winkelroute' te volgen, midden in een langzaam en ogenschijnlijk doelloos voort slenterende mensenmassa. Na een tijdje zie ik, tot mijn geluk, een shortcut. Het behaalde voordeel is klein, en mij bekruipt de angst nu juist het kattengras te hebben misgelopen. Ik vraag de eerste in Intratuingroen geklede medewerker die ik zie, waar ik de bakjes met kattengras kan vinden. Dat helpt me maar weinig. De man kijkt me aan met een  blik, alsof ik zojuist gevraagd heb of de kruisraketten ook deze week nog in de aanbieding zijn. Hij stamelt weinig overtuigend dat Intratuin geen kattengras verkoopt. Ik leg me daar nog niet bij neer en vervolg de route.

Die brengt me automatisch en onvermijdelijk bij de Hel op Aarde: de kerstafdeling van de Intratuin. De kinderwagens en rollators van Pijnacker hebben juist op deze plek een clubmiddag georganiseerd. Het tempo ligt lager dan op de A13 op een druilerige maandagmorgen. Deze georganiseerde marteltocht leidt me langs met onwaarschijnlijke kitsch volgestouwde stellages. Na enkele vergeefse inhaalpogingen besluit ik me ontmoedigd aan het tempo aan te passen. Dat geeft wel meer tijd om de uitgestalde kerststallen en kerstballen te bewonderen. Als ik nog geen atheïst was, zou ik het hier ter plekke zijn geworden. Hiervoor is het christendom toch niet uitgevonden, hoop ik. Wat een poppenkast, en wat een zorgvuldig verzamelde hoeveelheid lelijkheid. Daar hebben stylisten diep over nagedacht. Net als mijn ogen werkelijk pijn gaan doen van de veelkleurigheid van de kerstboomballen, ontdek ik weer een shortcut. Deze keer rechtstreeks de dierenafdeling in.

De rust daar is overweldigend. Het kattengras is snel gevonden. Helaas: het is de foe yong hai variant. Dat moet dan maar. De kat moet een weekje geduld hebben. Via de snelst denkbare route loop ik naar de uitgang. Geheel onverwacht stuit ik halverwege op een tafel waar volop potten met kant en klaar kattengras staan. Miauwkauw, zo'n naam moet je ook maar verzinnen. Ook konijnengras en gras voor nog andere knaagdieren. Ik loop terug om eerst de foe yong hai weer op zijn plek terug te zetten. Daarna zoek ik een mooie pot Miauwkauw uit en begeef me naar de kassa. Er staan - gek genoeg - nauwelijks mensen bij de kassa. Ergens in het Intratuingebied moet een geweldige verkeersopstopping zijn. Het kattengras staat vijftien minuten later in de vensterbank. En niet voor niets. De kat heeft al twee keer gekotst.

Stil en imponerend

Een paar dagen terug bezocht ik de Canadese militaire begraafplaats in Groesbeek. Ik ken de plek van mijn militaire opleiding in Nijmegen, in 1978. Sindsdien bezoek ik de Cemetery iedere vier, vijf jaar. En altijd weer maakt het beeld van ruim 2.600 graven in dat mooie stuk Nederland een verpletterende indruk. Van die 2.600 graven zijn er ruim 2.300 van Canadezen, die eind 1944 en vooral begin 1945 het leven lieten bij de bevrijding van ons land. Er liggen ruim 200 Britse militairen, precies één Nederlander en nog wat andere nationaliteiten.
Verder op de begraafplaats: een monument bestaande uit twee halfopen gebouwtjes. Daarin - op de muren - namen van nog eens meer dan 1.000 soldaten waarvan de stoffelijke overschotten nooit, met vermelding van naam en andere gegevens, begraven konden worden.

Ook op déze begraafplaats is het altijd erg stil. Je hoort wat verkeer op de aangrenzende Zevenheuvelenweg, die een kleine 100 meter van de graven ligt. Storend is dat niet. Verder vogelgeluiden en de wind, die op deze heuvel altijd door de eiken ruist. Bijna voortdurend valt de motregen op mijn paraplu, die mij en mijn camera beschermt tegen de nattigheid.

De begraafplaats is perfect onderhouden; ook vandaag zijn er twee tuinlieden in de weer met het opruimen van groenafval dat her en der ligt. De machtige eiken hebben deze herfstdag al een groot deel van hun bladerdek afgeschud. Ik voel tientallen eikels onder mijn schoenzolen kraken als ik langs de graven slenter.
Bij sommige graven staan bloeiende plantenbakken of liggen verse bloemen.
Bezoekers (vaak nakomelingen of andere familieleden) staken soms een Canadees vlaggetje in de bodem.


Ik lees de namen, de rangen, de leeftijd en de persoonlijke boodschappen die op bijna alle graven staan. Verbijsterend jong zijn de meesten gestorven. Al zie je ook dertigers, velen zijn slechts tussen de 18 en 23 jaar geworden. Ik reken terug hoe oud de 20-jarigen vandaag geweest zouden zijn. Ze zijn ruim 68 jaar geleden gesneuveld, en dus zouden ze vandaag zo'n 88 jaar geweest zijn. De leeftijd die mijn vader vandaag ook gehad zou hebben. En als je daarover doordenkt, realiseer je je pas wat een ongelooflijk offer al die tienduizenden soldaten voor ons en andere landen hebben gebracht. Want dit is maar één van de talloze War Cemeteries in Europa natuurlijk.

Deze helden hebben - in ieder geval de meeste - nooit de kans gekregen om te trouwen en vader te worden. Laat staan opa. Een normaal arbeidzaam leven zat er ook niet in. En ga zo maar door. Allemaal dingen die voor deze gesneuvelde mannen niet waren weggelegd. Zij moesten vechten om ons te bevrijden van een rassen hatende dictator, en velen lieten het leven daar bij.
Wat moeten wij hen daar dankbaar voor zijn! Onbeschrijflijk!

Fantastisch weerzien (concert Fleetwood Mac)

Het was 13 juni 1980 dat ik Fleetwood Mac voor het eerst live zag optreden; in Ahoy'. De Tusk-tour, en ik herinner me nog wel een paar dingen. Dat de ruzies op het podium een voorbode waren van het stuklopen van de relaties tussen de bandleden (Christine met John McVie en Stevie Nicks met Lindsey Buckingham). Dat de muziek knal- en knalhard was. Dat het concert ondanks alles erg goed was. Dat je toen nog een reflexcamera met telelens mee naar binnen nam; alleen fotografeerde ik toen nog niet al te best. En dat we direct ná het concert met een grote groep naar de Houtrusthallen reden voor de enige echte Haagse Beat Nach.

Nu - 33 jaar later - zijn een paar dingen veranderd. Ahoy' is vervangen door de Ziggo Dome. Christine McVie is al een aantal jaren terug uit de band gestapt. Ik ben wel weer met een behoorlijke groep vrienden en bekenden daar, inclusief de bij deze concerten horende 'ouders met kinderen'! Maar net als toen, is de zaal afgeladen. En dat betekent hier toch 17.000 man.

Fijne opening

Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. En laat ik dat maar gelijk bekennen: de verwachtingen worden geheel waargemaakt! Voor de zoveelste keer dit jaar kan ik me erover verbazen dat artiesten die al meer dan dertig jaar meedraaien, op veel vlakken even goed blijven als in hun jonge jaren.
Het concert opent zoals ik hoop: drie nummers van Rumours op rij. Wij hadden als opening gegokt op The Chain (bekend van de BBC Formule 1-uitzendingen), maar die komt als tweede. De sfeer zit er wel gelijk goed in op deze manier.
En zoveel andere toppers volgen: Rhiannon, Sara, Tusk, Big Love, Landslide. Noem maar op. Go Your Own Way als laatste van de standaardset.

Mijn hoogtepunten

De band lijkt het erg naar de zin te hebben, en is ontzettend goed in vorm. Drie hoogtepunten wil ik noemen, in volgorde van voorbij komen.
De mooie ingetogen uitvoering van Landslide met zang van Nicks, en Buckingham op akoestische gitaar, was prachtig. Het publiek luistert bijna ademloos.

Dan hét hoogtepunt voor mij: I'm So Afraid inclusief ruim vier minuten durende gierende gitaarsolo van Lindsey Buckingham. Nog tijdens de solo besluit ik Buckingham op nummer 2 van mijn lijst met favoriete gitaristen te zetten - achter de onovertroffen Richard Thompson, dat wel. Zelden word ik zo 'gepakt' tijdens een liveoptreden, en dan nog wel door een nummer dat ik niet eens zo goed ken...

Laatste hoogtepunt: de eerste toegift World Turning waarin de baas Mick Fleetwood himself bewijst ook op deze leeftijd (66 jaar) nog een fantastische en indringende drumsolo te kunnen geven. Na World Turning volgt Don't Stop in de toegift, en daarmee had het concert eigenlijk klaar moeten zijn. Maar er blijkt nog een tweede encore te zijn gepland, met twee veel minder aansprekende en rustige nummers. En dat is werkelijk het enige kritiekpunt op deze avond: laat die tweede toegift maar zitten en stuur 17.000 man weg terwijl Don't Stop nog in hun hoofd nagonst. Ach: je moet wat te zeuren hebben. Nietwaar?


Weblinks:

• Website Fleetwood Mac
• Wikipedia
• Facebook
• Twitter
• Setlist

So (concert Peter Gabriel)

So. Veel korter kan de titel van een blogbericht niet zijn. Het is de naam van het grootste succesalbum van Peter Gabriel. Het vroegere Genesis-lid bezocht maandagavond een bomvolle Ziggo Dome voor een mooi optreden. Een kennis van me kreeg onverwacht eind vorige week de kans om twee tickets over te nemen, en ze was zo vriendelijk voor het tweede kaartje direct aan mij te denken! En zo zaten we daar, in de tweede ring ver boven het nieuwste Amsterdamse poppodium.
Die tweede ring is geen straf in de Ziggo Dome: goede stoelen, goed zicht op het podium, goede ventilatie. Wel nogal steile tribunes. Maar het belangrijkste: een perfect geluid. Althans: zeker vanavond.

Drie delen

Gabriel verwart zijn fans en mij door ruim vóór de aangekondigde begintijd nogal nonchalant het podium op te lopen: 'Is hij het nou?' Een voorzichtig gejuich klinkt. Peter introduceert hoogstpersoonlijk het voorprogramma. Een best bijzonder optreden van twee dames, naar achteraf blijkt ook zijn achtergrondzangeressen.
Drie kwartier later de aftrap van de hoofdact, in deze Back To Front tour. Een relaxte Gabriel legt uit dat de show drie delen heeft: eerst een acoustic session. Dan een deel mét het gebruikelijke elektriek. En daarna - daar komt -ie dan - een integrale uitvoering van So. Zijn album dat dit jaar zijn 25e verjaardag viert en vorig jaar opnieuw is uitgebracht.

En ik moet zeggen: het bevalt me wel, zo'n programmaindeling. De spanning wordt mooi opgebouwd. Want je gaat toch zitten wachten op So, toevallig het enige Gabriel-album in mijn cd-kast. De aanloop er naartoe is meer dan de moeite waard, maar lang niet allemaal bekend bij mij. In het electrische deel is Shock The Monkey bekend en erg mooi. De stoelzitters in het zaalgedeelte van de Ziggo Dome komen steeds vaker los van hun zetel. Als de hit Solsbury Hill wordt gespeeld (mijn  favoriet), staat het zaalpubliek ook letterlijk op de banken!

So volledig gespeeld

Dan is So aan de beurt. Het gehele album - negen songs - in dezelfde volgorde als op de CD. Het tweede nummer: Sledgehammer. De opzwepende hit. Stevig gebracht in een lange uitvoering. Daarna Don't Give Up, voor mij een speciaal nummer omdat de oorspronkelijke versie mede een grote hit werd door het aandeel van mijn jeugdheldin Kate Bush. Vanavond neemt achtergrondzangeres Jennie Abrahamson die rol voor haar rekening. En ze doet dat uitstekend! Een iets steviger stem dan Bush, en vol met hoge zuivere uithalen.

Showelementen storen niet

Wat valt verder op? Dat de stem van Gabriel nauwelijks aan slijtage onderhevig blijkt. Net zo'n herkenbaar geluid als jaren terug. En bij Mercy Street ligt hij languit op zijn rug op het podium. We kunnen het allemaal meebeleven op de zeer creatief gebruikte videoschermen. Deze laten de beelden zien van de diverse camerakranen annex lichtmasten die voortdurend worden gebruikt op het podium. Grappig genoeg maken de cameramensen min of meer deel uit van de show. Ze vallen in hun donkere kleding nauwelijks op en bewegen sierlijk. De apparaten worden rondgereden op rails. De driekoppige masten, zo flexibel dat ze alle kanten op kunnen schijnen, doen soms denken aan Jurassic Parkachtige creaturen. Normaal hou ik niet van zulke opsmuk, maar gek genoeg irriteren ze geen moment. Sowieso is de belichting mooi verzorgd. Al met al een meer dan voortreffelijk optreden. Ik heb er toch weer een favoriet bij, die het lange optreden zoals verwacht afsluit met zijn hit Biko over de Zuidafrikaanse bestrijder van de Apartheid.



Weblinks:

• Website Peter Gabriel
• Wikipedia
• Facebook
• Twitter
• MySpace
• YouTube
• Setlist

Twee werelden

Rare wereld van tegenstellingen is dit toch.
Mooi! Wij zijn in de familie vandaag hartstikke blij met de geboorte van een gezond meisje; een achternichtje voor mij.
Smerig! In Syrië zijn vanmorgen vroeg mogelijk meer dan 1.500 mensen gedood door een aanval met gifgas. Onder die 1.500 slachtoffers: enkele honderden kinderen. Hartverscheurende beelden in het journaal.
En wat doet het eigenlijk met ons? We schrikken. We zijn boos. Maar we eten er geen boterham minder om.

Gelukkig hebben we internationale organisaties die zich over dit soort kwesties buigen. De VN-Veiligheidsraad is al uren aan het praten. Blijkbaar concluderen ze niet met één hamerslag dat de daders van zo'n aanval hard aangepakt moeten worden. Die daders moeten dan wel bekend zijn natuurlijk. Alles wijst erop dat dat het leger van Assad is. En Assad laten ze al heel lang ongemoeid. Dus er zal wel weer een halfwas opdracht komen om een grondig onderzoek te doen.

Want Assad kunnen ze niet aanpakken. Daar is grote vriend Rusland niet van gediend. En als Assad vertrekt, komen mogelijk moslims aan de macht. Dan maar liever Assad, toch VN? Ondanks die honderden vermoorde kinderen?

Een smerige wereld is het. Ik zou willen dat het nieuwe achternichtje het einde van dit soort misdaden meemaakt. Maar ik vrees met grote vrezen.

Slechte timing

Dat ik volstrekt a-technisch ben, weet ik zelf als de beste. Er is maar weinig op dat gebied waar ik me aan waag. "Lukt me toch niet!".
Maar toen ik van de week een goedkope schakeltimer bij de Blokker kocht, ging ik er toch van uit dat de bediening ervan een fluitje van een cent moest zijn. Ik vind het prettig dat - als ik niet thuis ben - er toch 's avonds in mijn huis één of twee lampen branden. Adviesje van de plaatselijke dienders ook. Dan lijkt het alsof je thuis bent. Ter ontmoediging van de Oosteuropese hobbyclub die kriskras in Pijnacker de werking van de deursloten test.

De timer is klein maar ziet er verder aardig uit. Een LCD-display, en zeven minuscule knopjes om de instellingen aan te brengen. Ik kan twintig verschillende programma's aanbrengen. En de dag instellen, of de groep dagen. Dus alleen op dinsdag. Of woensdag. Of alleen doordeweeks. Of alleen in het weekend. Of gewoon iedere dag. U roept maar, en ik stel het in!

Althans: dat dácht ik. Ik zal het uitleggen. Behalve het apparaat is ook de handleiding extreem klein. Mijn leesbril schiet tekort bij deze lettertjes, zelfs in de volle zon. Heb ik uitgeprobeerd. Met een loupe vlak boven het A4'tje heb ik alle instructies gelezen. En stap-voor-stap gevolgd. Alles ingesteld! Fijn!

Aan het eind resteert één probleem: het kreng schakelt niet IN. En ook niet UIT. Alle denkbare combinaties en instellingen heb ik geprobeerd, de loupe ligt standaard op tafel. Maar wat ik ook probeer: er gebeurt niks.

De knop Manual (AAN/AUTO/UIT-toets) heb ik in alle mogelijke varianten geprobeerd, want daar ligt het pijnpunt, vrees ik. Als ik 1x druk, dan gaat de lamp aan. Leuk, maar dat is niet waar je een timer voor koopt. Als ik 3x druk, dooft de lamp. Ook mooi, maar net zo zinloos. En als ik 2x druk en AUTO inschakel, gebeurt er niets! Nada!

Na deze nieuwe hap uit mijn op dit vlak beperkte zelfvertrouwen, dacht ik: laat ik eens googelen of meer mensen het probleem hebben. En verdraaid: ik kwam uit op een pagina waar mensen min of meer vergelijkbare problemen dropten. Dat gaf moed! Maar helaas: niemand had zo te zien (internetpagina) de oplossing voor dit probleem. Enkelen denken dat het een softwareprobleem is. Dus Blokker verkoopt schakeltimers die één klein gebrek hebben: ze schakelen niet..

Het is alweer laat. Ik ga mijn nest in. Deur op slot, licht uit, en even de schakelklok uitzetten.