Stil en imponerend

Een paar dagen terug bezocht ik de Canadese militaire begraafplaats in Groesbeek. Ik ken de plek van mijn militaire opleiding in Nijmegen, in 1978. Sindsdien bezoek ik de Cemetery iedere vier, vijf jaar. En altijd weer maakt het beeld van ruim 2.600 graven in dat mooie stuk Nederland een verpletterende indruk. Van die 2.600 graven zijn er ruim 2.300 van Canadezen, die eind 1944 en vooral begin 1945 het leven lieten bij de bevrijding van ons land. Er liggen ruim 200 Britse militairen, precies één Nederlander en nog wat andere nationaliteiten.
Verder op de begraafplaats: een monument bestaande uit twee halfopen gebouwtjes. Daarin - op de muren - namen van nog eens meer dan 1.000 soldaten waarvan de stoffelijke overschotten nooit, met vermelding van naam en andere gegevens, begraven konden worden.

Ook op déze begraafplaats is het altijd erg stil. Je hoort wat verkeer op de aangrenzende Zevenheuvelenweg, die een kleine 100 meter van de graven ligt. Storend is dat niet. Verder vogelgeluiden en de wind, die op deze heuvel altijd door de eiken ruist. Bijna voortdurend valt de motregen op mijn paraplu, die mij en mijn camera beschermt tegen de nattigheid.

De begraafplaats is perfect onderhouden; ook vandaag zijn er twee tuinlieden in de weer met het opruimen van groenafval dat her en der ligt. De machtige eiken hebben deze herfstdag al een groot deel van hun bladerdek afgeschud. Ik voel tientallen eikels onder mijn schoenzolen kraken als ik langs de graven slenter.
Bij sommige graven staan bloeiende plantenbakken of liggen verse bloemen.
Bezoekers (vaak nakomelingen of andere familieleden) staken soms een Canadees vlaggetje in de bodem.


Ik lees de namen, de rangen, de leeftijd en de persoonlijke boodschappen die op bijna alle graven staan. Verbijsterend jong zijn de meesten gestorven. Al zie je ook dertigers, velen zijn slechts tussen de 18 en 23 jaar geworden. Ik reken terug hoe oud de 20-jarigen vandaag geweest zouden zijn. Ze zijn ruim 68 jaar geleden gesneuveld, en dus zouden ze vandaag zo'n 88 jaar geweest zijn. De leeftijd die mijn vader vandaag ook gehad zou hebben. En als je daarover doordenkt, realiseer je je pas wat een ongelooflijk offer al die tienduizenden soldaten voor ons en andere landen hebben gebracht. Want dit is maar één van de talloze War Cemeteries in Europa natuurlijk.

Deze helden hebben - in ieder geval de meeste - nooit de kans gekregen om te trouwen en vader te worden. Laat staan opa. Een normaal arbeidzaam leven zat er ook niet in. En ga zo maar door. Allemaal dingen die voor deze gesneuvelde mannen niet waren weggelegd. Zij moesten vechten om ons te bevrijden van een rassen hatende dictator, en velen lieten het leven daar bij.
Wat moeten wij hen daar dankbaar voor zijn! Onbeschrijflijk!

Fantastisch weerzien (concert Fleetwood Mac)

Het was 13 juni 1980 dat ik Fleetwood Mac voor het eerst live zag optreden; in Ahoy'. De Tusk-tour, en ik herinner me nog wel een paar dingen. Dat de ruzies op het podium een voorbode waren van het stuklopen van de relaties tussen de bandleden (Christine met John McVie en Stevie Nicks met Lindsey Buckingham). Dat de muziek knal- en knalhard was. Dat het concert ondanks alles erg goed was. Dat je toen nog een reflexcamera met telelens mee naar binnen nam; alleen fotografeerde ik toen nog niet al te best. En dat we direct ná het concert met een grote groep naar de Houtrusthallen reden voor de enige echte Haagse Beat Nach.

Nu - 33 jaar later - zijn een paar dingen veranderd. Ahoy' is vervangen door de Ziggo Dome. Christine McVie is al een aantal jaren terug uit de band gestapt. Ik ben wel weer met een behoorlijke groep vrienden en bekenden daar, inclusief de bij deze concerten horende 'ouders met kinderen'! Maar net als toen, is de zaal afgeladen. En dat betekent hier toch 17.000 man.

Fijne opening

Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. En laat ik dat maar gelijk bekennen: de verwachtingen worden geheel waargemaakt! Voor de zoveelste keer dit jaar kan ik me erover verbazen dat artiesten die al meer dan dertig jaar meedraaien, op veel vlakken even goed blijven als in hun jonge jaren.
Het concert opent zoals ik hoop: drie nummers van Rumours op rij. Wij hadden als opening gegokt op The Chain (bekend van de BBC Formule 1-uitzendingen), maar die komt als tweede. De sfeer zit er wel gelijk goed in op deze manier.
En zoveel andere toppers volgen: Rhiannon, Sara, Tusk, Big Love, Landslide. Noem maar op. Go Your Own Way als laatste van de standaardset.

Mijn hoogtepunten

De band lijkt het erg naar de zin te hebben, en is ontzettend goed in vorm. Drie hoogtepunten wil ik noemen, in volgorde van voorbij komen.
De mooie ingetogen uitvoering van Landslide met zang van Nicks, en Buckingham op akoestische gitaar, was prachtig. Het publiek luistert bijna ademloos.

Dan hét hoogtepunt voor mij: I'm So Afraid inclusief ruim vier minuten durende gierende gitaarsolo van Lindsey Buckingham. Nog tijdens de solo besluit ik Buckingham op nummer 2 van mijn lijst met favoriete gitaristen te zetten - achter de onovertroffen Richard Thompson, dat wel. Zelden word ik zo 'gepakt' tijdens een liveoptreden, en dan nog wel door een nummer dat ik niet eens zo goed ken...

Laatste hoogtepunt: de eerste toegift World Turning waarin de baas Mick Fleetwood himself bewijst ook op deze leeftijd (66 jaar) nog een fantastische en indringende drumsolo te kunnen geven. Na World Turning volgt Don't Stop in de toegift, en daarmee had het concert eigenlijk klaar moeten zijn. Maar er blijkt nog een tweede encore te zijn gepland, met twee veel minder aansprekende en rustige nummers. En dat is werkelijk het enige kritiekpunt op deze avond: laat die tweede toegift maar zitten en stuur 17.000 man weg terwijl Don't Stop nog in hun hoofd nagonst. Ach: je moet wat te zeuren hebben. Nietwaar?


Weblinks:

• Website Fleetwood Mac
• Wikipedia
• Facebook
• Twitter
• Setlist

So (concert Peter Gabriel)

So. Veel korter kan de titel van een blogbericht niet zijn. Het is de naam van het grootste succesalbum van Peter Gabriel. Het vroegere Genesis-lid bezocht maandagavond een bomvolle Ziggo Dome voor een mooi optreden. Een kennis van me kreeg onverwacht eind vorige week de kans om twee tickets over te nemen, en ze was zo vriendelijk voor het tweede kaartje direct aan mij te denken! En zo zaten we daar, in de tweede ring ver boven het nieuwste Amsterdamse poppodium.
Die tweede ring is geen straf in de Ziggo Dome: goede stoelen, goed zicht op het podium, goede ventilatie. Wel nogal steile tribunes. Maar het belangrijkste: een perfect geluid. Althans: zeker vanavond.

Drie delen

Gabriel verwart zijn fans en mij door ruim vóór de aangekondigde begintijd nogal nonchalant het podium op te lopen: 'Is hij het nou?' Een voorzichtig gejuich klinkt. Peter introduceert hoogstpersoonlijk het voorprogramma. Een best bijzonder optreden van twee dames, naar achteraf blijkt ook zijn achtergrondzangeressen.
Drie kwartier later de aftrap van de hoofdact, in deze Back To Front tour. Een relaxte Gabriel legt uit dat de show drie delen heeft: eerst een acoustic session. Dan een deel mét het gebruikelijke elektriek. En daarna - daar komt -ie dan - een integrale uitvoering van So. Zijn album dat dit jaar zijn 25e verjaardag viert en vorig jaar opnieuw is uitgebracht.

En ik moet zeggen: het bevalt me wel, zo'n programmaindeling. De spanning wordt mooi opgebouwd. Want je gaat toch zitten wachten op So, toevallig het enige Gabriel-album in mijn cd-kast. De aanloop er naartoe is meer dan de moeite waard, maar lang niet allemaal bekend bij mij. In het electrische deel is Shock The Monkey bekend en erg mooi. De stoelzitters in het zaalgedeelte van de Ziggo Dome komen steeds vaker los van hun zetel. Als de hit Solsbury Hill wordt gespeeld (mijn  favoriet), staat het zaalpubliek ook letterlijk op de banken!

So volledig gespeeld

Dan is So aan de beurt. Het gehele album - negen songs - in dezelfde volgorde als op de CD. Het tweede nummer: Sledgehammer. De opzwepende hit. Stevig gebracht in een lange uitvoering. Daarna Don't Give Up, voor mij een speciaal nummer omdat de oorspronkelijke versie mede een grote hit werd door het aandeel van mijn jeugdheldin Kate Bush. Vanavond neemt achtergrondzangeres Jennie Abrahamson die rol voor haar rekening. En ze doet dat uitstekend! Een iets steviger stem dan Bush, en vol met hoge zuivere uithalen.

Showelementen storen niet

Wat valt verder op? Dat de stem van Gabriel nauwelijks aan slijtage onderhevig blijkt. Net zo'n herkenbaar geluid als jaren terug. En bij Mercy Street ligt hij languit op zijn rug op het podium. We kunnen het allemaal meebeleven op de zeer creatief gebruikte videoschermen. Deze laten de beelden zien van de diverse camerakranen annex lichtmasten die voortdurend worden gebruikt op het podium. Grappig genoeg maken de cameramensen min of meer deel uit van de show. Ze vallen in hun donkere kleding nauwelijks op en bewegen sierlijk. De apparaten worden rondgereden op rails. De driekoppige masten, zo flexibel dat ze alle kanten op kunnen schijnen, doen soms denken aan Jurassic Parkachtige creaturen. Normaal hou ik niet van zulke opsmuk, maar gek genoeg irriteren ze geen moment. Sowieso is de belichting mooi verzorgd. Al met al een meer dan voortreffelijk optreden. Ik heb er toch weer een favoriet bij, die het lange optreden zoals verwacht afsluit met zijn hit Biko over de Zuidafrikaanse bestrijder van de Apartheid.



Weblinks:

• Website Peter Gabriel
• Wikipedia
• Facebook
• Twitter
• MySpace
• YouTube
• Setlist