Lang geleden, in 1978, speelde het Nederlands Elftal op het wereldkampioenschap voetbal. Vier jaar na de bijna volmaakte zegetocht van Michels, Cruijff en anderen, dwars door het Duitse platteland , kreeg Oranje een herkansing. Dat was mooi meegenomen, want Nederland plaatste zich lang niet altijd voor de eindronde.
De wraak zou zoet zijn, de onterechte titel van de West-Duitsers zou gewroken worden met een vernieuwd Oranje. Vernieuwd, omdat veel sterren afhaakten. Afhaakten, omdat het organiserende land deze keer niet zo'n veilig oord was als het toch tamelijk bevriende West-Duitsland in 1974. De Palestijnse aanslag tijdens de OS van 1972 moesten we dan wel even vergeten voor het gemak.
Het gevaar lag aan de andere kant van de wereld: Argentinië. Het Zuid-Amerikaanse land ging al enige jaren gebukt onder een militaire dictatuur, onder leiding van een generaal met een uiterlijk dat gecast leek voor een Hollywoodse b-film. Videla, zijn naam. De gruwelen van zijn bewind bereikten ons land maar mondjesmaat, in een tijd waarin teletekst nog niet eens was uitgevonden, laat staan internet en e-mail. Er waren wat oprispingen in de Nederlandse maatschappij die het waagden de Nederlandse deelname aan het WK ter discussie te stellen. Maar die bleven nogal onopgemerkt.
Dat veranderde toen het cabaretduo Bram Vermeulen en Freek de Jonge een écht tegengeluid probeerde los te maken. Ze maakten een speciale voorstelling: Bloed aan de Paal. De show kreeg veel aandacht en maakte veel los. Naast talloze sympathisanten kregen de cabaretiers ook veel verwijten. De bekende onzinverhalen dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben en zo. Je kent dat wel.
Ook onze regering zag blijkbaar geen aanleiding om de Nederlandse deelname te blokkeren. Tienduizenden verdwenen Argentijnen. Van martelingen en moorden wisten we ook toen al; het verhaal dat tegenstanders van het regime levend uit een vliegtuig werden gegooid, kwam pas enkele jaren later in de publiciteit. Ondanks dit alles: we gingen!!
Dankzij een internationale impasse in het mondiale voetbal kwam een op papier middelmatig Nederlands Elftal wéér in de finale. Uitgerekend tegen het organiserende land: Argentinië. En net als vier jaar eerder, verloren we weer van het organiserende land. Iedere betrokkene weet dat de gezondheid van onze Oranjehelden niet gegarandeerd zou zijn, als Rensenbrink in de laatste minuut niet tégen maar lángs de paal had geschoten. Veel journalisten waren ervan overtuigd dat de scheidsrechter net zo lang had laten doorspelen totdat de Argentijnen weer langszij zouden zijn gekomen. Niemand had het nog over Bram en Freek. De verloren finale, dat was hét gespreksonderwerp.
Vandaag, ruim 32 jaar na dato, een kort bericht op teletekst. Ex-generaal Videla is alsnog tot levenslang veroordeeld door een rechtbank in het inmiddels al weer lang democratisch geleide Argentinië. Zijn misdaden worden bewezen geacht; Videla zal geen vrijheid meer kennen in de rest van zijn leven.
Bram en Freek krijgen alsnog het gelijk, dat ze natuurlijk al jaren hadden.
De wraak zou zoet zijn, de onterechte titel van de West-Duitsers zou gewroken worden met een vernieuwd Oranje. Vernieuwd, omdat veel sterren afhaakten. Afhaakten, omdat het organiserende land deze keer niet zo'n veilig oord was als het toch tamelijk bevriende West-Duitsland in 1974. De Palestijnse aanslag tijdens de OS van 1972 moesten we dan wel even vergeten voor het gemak.
Het gevaar lag aan de andere kant van de wereld: Argentinië. Het Zuid-Amerikaanse land ging al enige jaren gebukt onder een militaire dictatuur, onder leiding van een generaal met een uiterlijk dat gecast leek voor een Hollywoodse b-film. Videla, zijn naam. De gruwelen van zijn bewind bereikten ons land maar mondjesmaat, in een tijd waarin teletekst nog niet eens was uitgevonden, laat staan internet en e-mail. Er waren wat oprispingen in de Nederlandse maatschappij die het waagden de Nederlandse deelname aan het WK ter discussie te stellen. Maar die bleven nogal onopgemerkt.
Dat veranderde toen het cabaretduo Bram Vermeulen en Freek de Jonge een écht tegengeluid probeerde los te maken. Ze maakten een speciale voorstelling: Bloed aan de Paal. De show kreeg veel aandacht en maakte veel los. Naast talloze sympathisanten kregen de cabaretiers ook veel verwijten. De bekende onzinverhalen dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben en zo. Je kent dat wel.
Ook onze regering zag blijkbaar geen aanleiding om de Nederlandse deelname te blokkeren. Tienduizenden verdwenen Argentijnen. Van martelingen en moorden wisten we ook toen al; het verhaal dat tegenstanders van het regime levend uit een vliegtuig werden gegooid, kwam pas enkele jaren later in de publiciteit. Ondanks dit alles: we gingen!!
Dankzij een internationale impasse in het mondiale voetbal kwam een op papier middelmatig Nederlands Elftal wéér in de finale. Uitgerekend tegen het organiserende land: Argentinië. En net als vier jaar eerder, verloren we weer van het organiserende land. Iedere betrokkene weet dat de gezondheid van onze Oranjehelden niet gegarandeerd zou zijn, als Rensenbrink in de laatste minuut niet tégen maar lángs de paal had geschoten. Veel journalisten waren ervan overtuigd dat de scheidsrechter net zo lang had laten doorspelen totdat de Argentijnen weer langszij zouden zijn gekomen. Niemand had het nog over Bram en Freek. De verloren finale, dat was hét gespreksonderwerp.
Vandaag, ruim 32 jaar na dato, een kort bericht op teletekst. Ex-generaal Videla is alsnog tot levenslang veroordeeld door een rechtbank in het inmiddels al weer lang democratisch geleide Argentinië. Zijn misdaden worden bewezen geacht; Videla zal geen vrijheid meer kennen in de rest van zijn leven.
Bram en Freek krijgen alsnog het gelijk, dat ze natuurlijk al jaren hadden.
