dinsdag 13 maart 2012

The woman in black

Met twaalf anderen deel ik de bioscoopzaal deze zondagavond. The woman in black. Gemaakt door Hammer, Brits producent van de betere horrorfilm. Vooral succesvol in de jaren 50 en 60. En nu weer terug aan het horrorfirmament. Horror is een favoriet genre van me. Alle horror? Nee, liever geen rollende hoofden, vleesdoorklievende kettingzagen, extreem gillende highschoolmeisjes, gutsende bloedstromen en andere botte grofheden. Dan toch liever subtiele schokeffecten, doordacht camerawerk, een ontwakend skelet op zijn tijd en veel mist, regen en onweer.

In die zin kwam ik aan mijn trekken in The woman in black. Het verhaal. De jonge advocaat Arthur Kipps krijgt begin twintigste eeuw een laatste kans zijn carrière te redden. Hij moet een testament vinden van een overleden weduwe, die woonde in een afgelegen en uiteraard spookachtig huis waar duizenden papieren liggen. Kipps verloor zijn vrouw vier jaar geleden bij de geboorte van zijn zoon. Dit feit en de openingsscene – drie engelachtig uitziende meisjes van een jaar of zeven plegen zelfmoord door uit een raam te springen – zijn tekenend voor het verhaal. Er volgen nog dode kinderen in veel soorten: vergiftigd, moeras in gereden, verbrand. Voor elk wat wils, zou je in een morbide bui kunnen zeggen. Eenmaal aangekomen in het dorp bij het gezochte huis, zit de plaatselijke bevolking allerminst te wachten op de Londense vreemdeling. De herbergreservering is niet doorgekomen, hij krijgt mysterieuze adviezen direct te vertrekken en zeker niet naar de woning van de weduwe te gaan. Daar eenmaal tóch aangekomen, barst de hel op aarde los.

Maar, zoals gezegd, altijd subtiel. Achtergrondmuziek die ook echt achtergrond blijft. Prachtig, rustig camerawerk. Geen heen-en-weer zwiepende camerashots, maar mooie beeldhoeken. De camera registreert dát, wat Kipps ook ziet. Zoals verwacht is daarin al snel en met regelmaat een vage, in zwart geklede vrouw te zien. Een paar perfect getimede schokeffecten doen de popcorn in mijn bakje schudden. Het gedempte licht, de nachtopnamen: Hammer op zijn best. De afloop laten we in het midden.

Het heeft geen zin in te gaan op de acteerprestaties van alle acteurs. Want er speelt maar één grote naam in: Daniel Radcliffe. Oftewel: Harry Potter. Ik ben vermoedelijk de enige Nederlander die nog nooit een Harry Potterfilm zag. Volgens mij een voordeel bij het beoordelen van deze film. Ik ben noch positief noch negatief bevooroordeeld over Daniel. Ik vind dat –ie het goed doet in The woman in black. Hij oogt wat iel en onzeker, maar het personage Kipps hoort dat ook te zijn. De vertwijfeling en het ongeloof over een serie mysterieuze gebeurtenissen, weet Radcliffe overtuigend neer te zetten. In de heftige scenes aan het eind, groeit zijn stoerheid snel. Hoewel ik hem geen serie Oscars zie winnen, zal Daniel Radcliffe nog genoeg successen behalen. Hij komt er wel… En zijn banksaldo is er volgens mij al lang.


(bovenstaand stukje is een huiswerkopdracht voor mijn cursus Columns Schrijven)
(opdracht was: schrijf een recensie van een gebeurtenis naar keuze, en dan in de vorm van een column)

Geen opmerkingen: