Oude vingers, rappe tonen

Het eerste dat opvalt: veel minder fans dan ik verwacht. Regelmatig bezoek ik concerten van artiesten die in de 60-er of 70-er jaren beroemd werden. Vanavond is het de beurt aan Jan Akkerman met band. Ik dacht dat de Zoetermeerse Boerderij bommetje vol zou zijn. In de zaal zie ik dat de trap naar het balkon is afgesloten. Dat betekent één ding: niet uitverkocht! Vijftien minuten voor het begin loop ik zelfs nog moeiteloos naar de voorste rij. Precies één rijtje verstokte fans vóór me. Ik ga rechts staan, dicht bij de toetsenist. Van mijn vader erfde ik de voorliefde voor keyboards.

Hoog tijd om eens rond te kijken. Zoals vaak bij deze categorie artiesten, ligt de gemiddelde leeftijd hoog. Kalende hoofden met grijze restanten van bakkebaarden. Staartjes a la John Mayall, de hoogbejaarde Britse bluesknacker. Vaders en moeders met hun kinderen. ‘Kijk jongen, deze artiest zagen je ouders nou, op jouw leeftijd!’

Precies half negen dooft het zaallicht langzaam. Een snelle blik achter me leert dat er hooguit zo’n driehonderd bezoekers zijn. Hopelijk komt er nog wel wat sfeer in de zaal. Jan Akkerman met bassist, drummer en toetsenman nemen hun plaats op het podium in. Groeten het publiek. Akkerman werd afgelopen december 65 jaar. Gekleed in donkere spijkerbroek en t-shirt. Een baseballpetje belemmert het zicht op zijn ogen. Minuscuul sikje.

Is hij nog altijd de tegendraadse, chagrijnige artiest, als in zijn beste jaren? Opgegroeid in onder andere de band Brainbox; daarna Focus, het progressive-rock trio met boegbeeld Thijs van Leer. Een toonaangevend Brits magazine roept Akkerman in ’73 uit tot beste gitarist ter wereld. Tijdens een live uitgezonden muziekgala loopt Akkerman na enkele minuten van het podium om niet meer terug te keren. Focus scoort enkele wereldhits voordat Akkerman in ’76 de band verlaat en solo gaat. In ’85 volgt een weinig succesvolle Focus-reünie. De karakters van Van Leer en Akkerman botsen. Akkerman noemt Van Leer regelmatig de jodelaar, verwijzend naar zangpartijen in grote Focushits. Zijn solocarrière is niet wereldschokkend maar toch best succesvol.

Vanavond blijkt Akkerman geen heel makkelijke prater, maar allerminst chagrijnig. In zijn eerste woorden meldt Akkerman dat de band voor de pauze vooral nummers van de nagelnieuwe cd speelt. ‘En die is te koop bij de merchandise’, zegt Akkerman nog. Het klinkt wat triest. De gitarist – ooit bijna wereldster – die zijn niet erg omvangrijke publiek vraagt om toch vooral zijn nieuwe cd te kopen.

Vanaf de eerste noot imponeert Akkerman. Hij is nog altijd een meestergitarist. De nieuwe nummers zijn mooi met duidelijke invloed van jazz en Focus. In zijn band valt vooral de toetsenist op. Het publiek is erg enthousiast en zorgt gelukkig voor een leuke concertsfeer. Zijn gitaarspel is ongelooflijk. Alle vingervlugge technieken komen voorbij. En wat een gedrevenheid. Na de korte pauze volgen ook de grote Focushits. Genieten geblazen! Na ruim twee uur spelen is de show voorbij.

Akkerman en zijn bandleden komen een paar minuten later het podium op om de apparatuur op te ruimen. Hij voelt zich niet te groot om met enkele ook jonge fans op de foto te gaan. Concerten in deze setting zijn altijd de meest gezellige. De cd raakt uitverkocht.


(dit bericht is een huiswerkopdracht voor mijn cursus Columns Schrijven) 

Brood op de plank

Plotseling is hij daar weer. Om in de populaire talkshow uit te leggen hoe zijn brood vandaag de dag op de plank komt. Een wat saai stemgeluid met licht accent. Woorden komen hortend zijn mond uit. Zo op het oog nog altijd een sympathieke uitstraling. Op een vraag van de interviewer bevestigt hij dat alledrie zijn huizen nog steeds te koop staan. Vanwege dat brood en die plank, legt hij uit.

Hij bestrijdt zijn hele leven al dat –ie ijdel is. Hij, de bankeigenaar die veel Nederlanders in staat stelde zich suf te consumeren en de prachtigste hypotheken af te sluiten, is niet ijdel. Dat hij zijn initialen leende aan de bank die lang zijn levenswerk was, zegt echt niets over ijdelheid. Toch kan ik vandaag de dag niet één andere grote bank bedenken met een naam die naar de eigenaar verwijst. Of bestaat er echt een meneer Fortis? Of mevrouw Fortis? Nog onwaarschijnlijker, omdat je in de bankenwereld zelden een vrouw als boegbeeld ziet. Houden zo, dames!
En als je dan een museum opricht van je overgeschoten geld, dan noem je dat bescheiden het Dirk Scheringamuseum. Verbaas me er over dat de clubnaam AZ mocht blijven bestaan. Hij zorgde toch voor het brood op de plank van de spelers?

Hij vertelt over zijn nieuwe bedrijf. Mijn gedachten gaan eerst naar de talloze Nederlanders met een loodzware financiële last om hun nek. Wurgpolissen, hypotheken die door de financiële crisis je huis onverkoopbaar maken. Allemaal zaken die Dirk jaar-in-jaar-uit promootte. De ellendige kant hiervan weerspreekt hij al die jaren fel. Zijn bijna filantropisch opererende bedrijf zorgt immers voor brood op de plank bij zowel personeel als klanten, vindt Dirk.

Uitsluitend anderen zorgen voor het plotse failliet van zijn imperium. Niks verkeerd bedrijfsbeleid, niks financiële crisis. De Nederlandsche Bank, minister Bos, dat zijn de boosdoeners! Maar “het failliete bedrijf maakt weer winst en de gedupeerden krijgen het grootste deel van hun schade vergoed.” De interviewers vragen niet door. Jammer, want ik begrijp dit soort mededelingen nooit. Toegegeven: ik ben een financieel onbenul. Het nieuwe bedrijf is een factoringcompany. Zakenpartner advocaat Koops zit naast hem aan tafel. Koops kijkt altijd erg verschrikt, alsof hij net een zuurtje inslikt waarop nog minutenlang gezogen had kunnen worden. Bij u of bij mij verdwijnt die blik na een tel. Bij Koops staan de ogen voor eeuwig zo. Koops en Dirk leggen uit hoe factoring werkt. Lastig verhaal, vind ik. Het zorgt vast voor veel brood op de plank.



(dit bericht is een huiswerkopdracht voor mijn cursus Columns Schrijven)